Your cart is currently empty!
De God der Hebreeën is een werkwoord
In het Hebreeuws heeft iedere naam een betekenis en zijn namen terug te leiden tot werkwoorden.
Werkwoorden zijn in de kern korte woordjes (ook wel de stam genoemd) van slechts 3 letters.
Het draait in de Brontaal om deze werkwoorden met als middelpunt de Godsnaam Zelf, het werkwoord hájáh היה.
Is God een werkwoord? Ja, zeker! Hij is een actief scheppende God en Zijn Naam betekent Aanwezig zijn, Immanu-el zijn (God is met ons), geschieden en ook gebeuren. In het Hebreeuws betekent Zijn Naam ook was- en zal aanwezig zijn. Tijden zijn één, zoals God één is, ‘echád אחד.
Hij Die ons bevrijd heeft (uit de barre aardse ellende van Egypte, de ballingschap en van onze eigen farao’s), bevrijdt nog steeds en zal bevrijden.
Er zitten bemoedigende beloften in Zijn Naam! Jehoshua/Jezus betekent ook: Hij bevrijdt, maakt je vrij.
De God der Hebreeën is de Tijd waarin wij leven: de vaste tijden zijn de oplaadpunten waardoor we in Zijn tijd blijven verkeren.
Deze Aanwezige Godheid is de Tijdstroom waarin wij leven. Volgens Paulus leven wij in Hem en bewegen wij ons in Hem (Hand. 17:28). Deze God is vreselijk groot(s) en niet te beschrijven met een jadje, een handje (bedenk steeds maar weer eens in wat voor onmetelijk groot soort ‘terrarium’ wij leven).
Hij heeft een direct verbond met deze aarde en de mensheid via Abraham-Israël gesloten. Daarnaast heeft Hij een speciale, vastgestelde, tijdsorde ingesteld met de regelmaat als van een klok. Er wordt wel gezegd: ‘het is DaarBoven geen rommeltje’.
God heiligde het volk Israël om onder andere deze tijdsorde door te geven en voor te leven voor de volkeren.
Tijd is iets ongrijpbaars. Het ‘glipt’ je soms zomaar tussen de vingers door. Een nare situatie, een ziekte, een depressie en dergelijke lijkt langzaam voorbij te trekken, een fijne gebeurtenis des te sneller.
De schepping, een tijdsbelevenis, ontstond niet vanuit een chaos maar er heerste in alles een duidelijke van dag tot dag structuur zoals beschreven in Genesis 1. Alles werd op (Z)zijn tijd gemaakt.
In Genesis, Bereshiet 2:3 בראשית lezen we dat God voor het eerst iets heiligt. Niet een mens of volk, niet een ding maar een stukje tijd werd geheiligd, namelijk de shabat, de staakdag-onthaastingdag, de 7e dag van de schepping.
Heiligen, qádash קדש, betekent: apartzetten om het daarna met de Heilige te verbinden.
De verbinding met Hem voltrekt zich onder meer via dankzegging en maaltijden op vastgestelde tijden.
Door dank te zeggen, halleluja’s uitspreken, haal je Hem naar je toe. Immers er staat geschreven in Psalm 22: 4 ‘Hij troont op de lofzang van Israël , joshebh tehilot Yisrael ‘יושב תהלות ישראל.
De maaltijden zijn de momenten om Hem dank te zeggen voor de goede gaven die Hij heeft gegeven, het dagelijks brood, de vrucht van de wijnstok, het fruit en het vlees.
Structuren
Binnen ons dagelijks persoonlijk leven of bijvoorbeeld gezinsleven hebben wij zelf doorgaans een duidelijke structuur van tijd: wanneer eten wij, werken en ontspannen wij en wanneer gaan wij naar bed.
Voor de samenleving heeft God Zelf een vast patroon van tijdsindeling samengesteld. De dagen, de zevendaagse weekeenheid, de maanmaand, het zijn Zijn indelingen.
In Leviticus 23 staat dat de Feesten die Israël moet vieren, Zijn Feesten zijn.
De Bijbelse Feesten zijn geen menselijke bedenksels maar zijn tijdsmomenten, afgesneden stukjes tijd, die Hij bepaalde om ons te ontmoeten maar ook om elkaar te ontmoeten. Er wordt gesproken over heilige samenkomsten (Lev. 23:2; 4; 37) ook te lezen als samenkomsten waarvan uit een heilige werking komt….
Het zijn stukjes in de Tijdstroom waarin wij leven waarop Hij gelegenheid geeft om collectief als volk Hem te gedenken, ons met Hem te verzoenen, ons te verootmoedigen en Hem lof te geven.
De vastgestelde Feesten, de moadiem, מועדים van God/JHWH, Pesach-Pasen, פסח Shabhuot-Pinksteren שבועות; Jom Teruah-Dag van de Bazuin יום תרועה; Jom Kipur – Grote Verzoendag יום הכפורים en de Sukothtijd-Loofhuttenfeest סוכות, zijn in de kern eigenlijk allemaal ‘gestructureerde dankzeggingmomenten’ die draaien om het gegeven dat God een God van bevrijding is en dat Zijn doel is om Zijn Koningschap te vestigen op heel de aarde.
Zijn Feesten (mee)vieren is onder meer vormgeven aan dat Koninkrijk, het is als de rode loper uitleggen voor de komende Vredevorst.
Indien men denkt niets van doen te hebben met die ‘oude’ Feesten omdat deze vervuld zouden zijn in de zin van ‘overbodig’ door de komst van Jehoshua dan vraagt men zich waarschijnlijk niet af waarom zijn volgelingen wel die feesten aanvankelijk bleven vieren. De loop der geschiedenis leert ons helaas dat op een gegeven moment de christenen niet meer de Bijbelse Feesten mochten vieren met het Joodse Volk op straffe van excommunicatie (uitzetting/verbanning uit de gemeente).
Nergens staat dat Jehoshua/Jezus iets afschafte wat in Tenach (het ‘Oude’, Eerste Testament) staat *.
Door vertalingen kunnen verdraaiingen ontstaan en begripsverwarring en een algemene Bijbelregel is dat de Bijbel (Oud en Nieuw tezamen) zich niet tegenspreekt en dat je tekst met tekst moet vergelijken en geen teksten moet loskoppelen uit zijn verband.
Vervulling in de Bijbel is onthulling en voltooiing is ontplooiing. Hij liet zien hoe Hij in de boeken van Moshe-Mozes en de Nebhi’ iem-Profeten zichtbaar was (Lukas 24:27 de Emmaüsgangers).
Deze teksten tonen ons dat Hij Zelf wel altijd die Feesten vierde en dikwijls getuigde Hij van ZichZelf tijdens de Feesten.
Over Hem staat geschreven dat Hij zonder zonde was, dus kan men concluderen dat Hij zich aan alles hield wat het Woord voorschreef, ook wat betreft het vieren van de vastgestelde tijden, de Tijd van Zijn Vader.
Soms wens je dat je de tijd even kan stilzetten of terugdraaien. Nee, dat kunnen wij niet. Maar Hij die vastgestelde Tijd is kan dat wel en ooit, als ons ‘klokje’ stil komt te staan dan tikt Zijn Tijd wel door en komen Zijn beloften voor een hernieuwde aarde met ‘ieder onder zijn wijnstok en vijgenboom’ iedere dag een stukje dichterbij, de lente komt eraan!
*Feesten als Grote Verzoendag (Jom Kipur) en Loofhuttenfeest (Sukkoth), die door de Christelijke kerk helemaal ‘weggevierd’ zijn behoren volgens Leviticus voor altijd te worden gevierd/beleefd (Lev. 16: 31 en nogmaals herhaald in vers 34, en Lev. 23: 41). Het zijn tevens feesten die voor de gehele gemeenschap/samenleving gelden en behalve een theologisch doel, het collectief loven en danken van de Schepper, ook een diepzinnig psychologisch effect hebben op de ziel van ieder individu.